Vlak bij ons huis, aan het kerkpad bij de Reestkerk staat een verhalenpunt. Er is een mooi streekverhaal te beluisteren. Je moet wel even pompen. Het lijkt alsof Sipke op zijn manier tussen het groen zoekt naar wat voor hem een verhaal is. Een hondengeur of nog iets anders dat hem iets te vertellen heeft. Ik wil graag eens wat mijmeren bij dit verhalenpunt.
Het besef dringt door dat het Coronatijdperk langer gaat duren. Over evenementen wordt nu al gesproken dat we die grote manifestaties niet hoeven te verwachten, in ieder geval tot aan begin 2021. Wat doe je dan in het kerkelijke leven? Veel van de aandacht gaat nu uit naar onlinevieringen of beperkte kerkgang. We doen echt ons best. Maar zoals iemand uit de gemeente al zei: “Het is mooi hoor deze mogelijkheid, maar het is toch wel behelpen. Ik mis de ontmoeting.” Natuurlijk proberen we ook het pastorale contact te onderhouden, op afstand. Maar komt de kerk dan toch niet teveel stil te staan?